Vrij en in verbinding leven is steeds weer het onderzoek waard wil je een gelukkige, gezonde relatie.
Zo maak ik mezelf vrij van pijnen en kwetsuren, heel ik mezelf door in de spiegel te kijken op een diepere laag, draag ik bij aan een vrediger leven van onze kinderen en de samenleving als geheel. En toch is er ook een andere kant van vrij zijn. Ik neem je mee in een persoonlijke ervaring met de kennis van wat ik nu weet..
Nu ik door Polen reis, helpt deze plek me aan vrijheid te herinneren. Hoe vrij beweeg ik mij, hoe vrij ben ik in relatie tot mijn dierbaren, waar was of ben ik te vrij en maak ik onbedoeld brokken?
Al rijdend door Polen – vlakbij Auschwitz -, realiseer ik me hoe vrij ik me onbewust heb gedragen en wellicht ooit weer in relatie tot de kinderen, mijn dierbaren.
Leren van onze geschiedenis vraagt naar mijn mening ook kijken naar onze eigen gedragingen. Ook de geschiedenis is een spiegel voor mij, net als mijn man en kinderen.
In het land waar de nazi’s voor vele moorden hebben gezorgd, is het te gemakkelijk om met de vinger naar anderen te wijzen, want ik weet… ook ik heb voor leed gezorgd wat gevolgen kent en heb me vrij gevoeld om dit leed te bezorgen. Geheel onbewust, dat wel.
Ja, onbewust heb ik ooit kinderen op een dwingende wijze iets opgelegd, macht uitgeoefend zonder het besef hoe pijnlijk dit kan zijn. Ik zie het nog steeds om me heen.
Kinderen die hun tranen moeten drogen, niet zo moeten zeuren, hen verwijten expres iets te hebben gedaan wat niet hoort, niet boos of uitbundig mogen zijn. Hun mening niet mogen geven, brutaal worden gevonden of respectloos worden genoemd. Ik ken deze stemmen in mijzelf ook, maar is dit waar?
Ik kwam tot het besef hoeveel macht ik op hen uitoefende. Wat ik als kind zo verafschuwde, deed ik nu zelf, zie ik met terugwerkende kracht. En nog steeds betrap ik mezelf er nog op dat ik afkeurend of afwijzend naar de ander of mezelf kan zijn.
En ik weet…
Het kostte tijd om mezelf te vergeven dat ik deze pijn heb doorgegeven. Geen ruimte gevend aan de behoefte van het kind, dat afhankelijk was van wat ik als ouder zag en van kon voorzien.
Gelukkig stelde ik me open voor wat ik niet wist en werd de communicatie een twee richtingsverkeer op een evenwichtige, gelijkwaardige en harmonieuze manier.
Ja, ik weet..
We ervaren allen kleine en grotere pijnen, dat is wat wij in ons menszijn niet kunnen voorkomen. Vanuit iedere onaangename ervaring, kun je lessen leren.
Wat we naar mijn idee het beste kunnen doen, is open blijven staan voor andere waarheden, vragen stellen en onderzoeken naar de mogelijkheden. Ook met onze kinderen is het juist om te beluisteren wat gehoord en geliefd wil.
Vrijer kunnen leven, in verbinding met elkaar vraagt om ruimte geven aan het niet weten in plaats van (voorbarige) conclusies trekken en meningen vastleggen.
Het niet weten is ook een opening naar het versterken van het onderlinge contact. feiten zijn immers tijdelijk, totdat het tegendeel wordt bewezen.
Als mens ontwikkelen we ons alsmaar verder en wat 10 jaar geleden misschien heel normaal was, kan nu abnormaal zijn geworden.
Ik zie het bij onze kinderen, die vanuit hun ervaringen met andere ogen naar het leven kijken dan ik. Ik leer van hen en zij van mij.
De enige zekerheid die we hebben, is dat het leven veranderlijk is en hoe vrijer je je daarin kunt bewegen, hoe gelukkiger je in je ervaringen kunt zijn.
Tot slot…
Je kunt jezelf niet afwijzen voor wat je niet weet. Maar… weet ook dat je kop in het zand steken, niet helpend is.
Je openen door vragen te stellen, onderzoeken en ruimte geven aan het niet weten, is een uitnodiging die ik je graag geef.
Liefs Lisa
P.S. Wil je meer weten over de relatie met je kind, neem vrijblijvend contact, zodat je je vragen kunt stellen en onderzoeken of we willen samenwerken.